بیماران مبتلا به بی صدایی و دیسفونی عملکردی، غالبا از صداسازی در حین دم بهرمه مند می شوند. این کار باعث تولید صدای زیر در حین دم می شود، که بر پایه ی دیدگاه لِمَن همیشه بر اثر ارتعاش تارهای صوتی واقعی تولید می شود. برای بیمارانی که همواره از صداسازی با تارهای صوتی کاذب برای صحبت کردن استفاده می کنند، واغلب نمی توانند “از آن رهایی پیدا کنند”، این کار روش سودمندی است. به همین منوال، برای بیماران دچار دیسفونی عملکردی که نوعی صدای ناهنجار دارند، و ظاهرا نسبت به تغییر آن نیز مقاومت نشان می دهند، این روش مفید خواهد بود. در ویدئو آندوسکوپی، هنگامی که از بیمار می خواهیم، در حین دم، صداسازی کند، تار های صوتی واقعی که (در راستای عملکرد تنفسی شان) کشیده شده اند، ناگهان به یکدیگر نزدیک می شوند و به ارتعاش در می آیند. در واقع، این شل بودن نسبی تار های صوتی است که، در حین دم ، باعث تولید صدای زیر می شود. چون بیشتر بیماران می توانند این روش را به راحتی انجام دهند (در حین دم صداسازی کنند و در حین بازدم نیز صدایی تقریبا شبیه به آن تولید کنند)، این روش شگردی ساده و سودمند در ایجاد و یا ایجاد دوباره ی ارتعاش در تارهای صوتی واقعی است.

ابعاد اجرای روش

۱٫ این روش ویژه، که به پوش شنیداری شباهت دارد، شاید بهتر باشد که، به جای توضیح، عملا اجرا شود. با بالابردن شانه هایتان و تولید صدای زیر، صداسازی در حین دم را به بیمار نشان دهید. مهم اسن است که هم زمان با بالا بردن شانه ها، صدا سازی در حین دم آغاز شود. با بالا بردن شانه ها شما می توانید تفاوت بین دم (بالا رفتن شانه ها) و بازدم (پایین آمدن شانه ها) را به بیمار نشان دهید.

۲٫ پس از نشان دادن چندین دم جداگانه، همراه بالا رفتن هم زمان شانه ها و صداسازی، بگویید: «حالا، من صدای زیر در حین دم را با صدای بازدم هماهنگ می کند.» نفس بکشید، شانه هایتان را بالا ببرید و هم زمان با بالا بردن شانه ها صدای زیر تولید کنید، سپس هنگام بازدم شانه هایتان را پایین بیاورید و همان صدا را تولید کنید. صداسازی هماهنگ در حین دم – بازدم را چندین بار تکرار کنید.

۳٫ از بیمار بخواهید، در حین دم، صداسازی هماهنگ شده ی دم-بازدم را تکرار کنید، و مواظب باشید تا حرکت شانه وجود داشته باشد. سپس به بیمار بگویید: «حالا هنگام بازدم شاه هایتان را پایین بیاورید و همان صدای زیر را که هنگام دم تولید کردید، تولید کنید.» با اندکی تمرین، بیشتر بیماران می توانند این کار را انجام دهند.

۴٫ پس از اینکه بیمار در حین بازدم صدایی همانند صدای حین دم تولید کرد، به او بگویید:«اکنون صدای هنگام بازدم را مثل کاری که من انجام می دهد، ادامه دهید.» صدای زیر ممتد تولید کنید، از سبک صدای زیر غیر طبیعی به سبک سینه ای معمولی با یک بازدم به طور ممتد پیش بروید. این کار را ندین بار تکرار کنید. سپس به بیمار بگویید:«ابتدا من تارهای صوتی خودم را برای تولید صدای زیر به یکدیگر نزدیک کردم، بعد آرام آرام صدایم را پایین می آوردم، تماس تارهای صوتی ام را حفظ کردم و به سطح ارتفاع صدای صحبت کردن معمولی ام رساندم.»

۵٫ چنانچه بیمار نتوانست صدای خود را از زیر به بم تغییر دهد، چهار مرحله ی پیشین را تکرار کنید. چنانچه بیمار توانست ارتفاع صدای خود را تا سبک صحبت کردن معمولی پایین بیاورد/ف به او بگویید:«حالا تارهای صوتی تان را برای تولید صدایی با کیفیت خوب به یکدیگر نزدیک کنید«. مرافب باشید تا بیمار در استفاده ی عملی از این صدای جدید عجله نکند. بلکه بیمار را به تمرین صدا سازی های مشابه مثل زمزمه کردن سوق دهید. پس از مقداری تمرین در صداسازی فهرستی از واژه های تک هجایی ساده در اختیار بیمار قرار دهید تا صداسازی واقعی را تمرین کند.

۶٫ زمانی که بیمار توانست دم و بازدم را بدون هیچ اشکالی انجام دهد. به او یاد آوری کنید که دیگر به حرکات نمایشی شانه ها نیازی نیست. بالا بردن و پایین آوردن شانه ها فقط برای نشان دادن تفاوت بین دم و بازدم لازم است.

۷٫ تمرین تک واژه ها را آن قدر ادامه دهید تا صداسازی طبیعی تثبیت شود. غالبا دوره های درمانی متعددی را صرف تمرین صداسازی جدید می کنیم، تا تمرین حرکتی صورت گرفته باشد، ولی از این صدا عملا در گفت و گو استفاده نمی کنیم. می توانید به بیمار بگویید:«حالا تار های صووتی را آن گونه که می خواستیم به یکدیگر نزدیک کردیم». این کار بی صدایی پیشین یا صداسازی با تارهای صوتی کاذب را مقصر جلوه می دهد. و نه بیمار را . در این مرحله، مشاوره مهم است. تمرین حرکتی به بیمار فرصت می دهد تا با بهترین روش صداسازی سازگاری پیدا کند.


منبع

کتاب The voice and voice theraoy تالیف Daniel.R Boone